Mijn zoontje wordt 4 jaar in februari en gisteravond stond hij voor het eerst in de living met tranen in zijn ogen.
Mama, ik ben bang van de spoken.
Het was me gelukt om 4 jaar lang angst uit zijn kleine hoofdje te houden en voldoende liefde en vertrouwen erin te stoppen.
Zo sliep hij altijd in het pikkedonker, wandelde hij ’s nachts en ’s morgens in dat pikkedonker rond in huis, op weg naar toilet, mijn kamer of de living.
Mijn stoere durfal. Maar goed, vanaf 3 jaar zag ik zijn brein ontwikkelen.
Die fantastische grijze bol spaghetti in ons hoofd die ervoor zorgt dat we zaken leren en automatiseren (zoals typen, handig voor wat ik jullie nu wil vertellen).
Dat brein zorgt er ook voor dat we in leven blijven: een restant uit de oertijd waarin dat dagelijks cruciaal was.
Waar we nu best eens links en rechts kijken om de straat over te steken was het vroeger natuurlijk continu links en rechts kijken dat je niet opgegeten werd door één of ander wild beest.
Ook planten en bessen stak je best niet zomaar in je mond want daar kon je van sterven.
Gelukkig is ons leventje heel wat veiliger geworden maar het brein van mijn 3 jarige zit nog in de oerstand fase, althans wat het eten betreft.
Waar hij vroeger alles wilde proeven en in zijn mond stak is de oertijd herinnering naar boven gekomen bij de ontwikkeling van zijn brein en “beschermt” dat brein hem nu voor allerlei gevaarlijke voeding die hem zouden kunnen doden. Broccoli en zo.
Gisteren verscheen tussen de YouTube filmpjes die hij bekeek plots een Halloween filmpje van Peppa Pig. Het was er één met spoken en “een groene meneer” (lees = zombie).
Ferre is bang van spoken want die kunnen vliegen en wonen in huizen.
Het brein was volle bak zijn werk aan het doen: gevaar detecteren en ons bijhorende (angst) gevoelens geven zodat we kunnen handelen om onszelf in veiligheid te brengen.
Alleen: dat brein slaat soms een beetje door, zoomt teveel in op dingen die niet echt een gevaar zijn en in dit geval: irreëel.
Deze avond nestelde ik mij dicht bij mijn zoontje nadat hij al had aangegeven opnieuw angst te voelen voor de spoken.
- Ik bevestigde eerst zijn gevoelens en zei dat de spoken in het filmpje er wel eng uit zagen, daardoor voelen we ons inderdaad een beetje bang.
- Ik stelde meteen ook een oplossing voor: laten we niet meer kijken naar filmpjes waar we ons bang door voelen, laten we filmpjes zoeken die ons een blij gevoel geven!
- Hoewel ik niet zo hou van rationaliteit wou ik zijn over alerte brein wel duidelijk maken dat spoken niet echt bestaan maar dat het slechts iets is wat we soms spelen, om een ander te foppen. Of in tekenfilmpjes zoals bij Peppa.
- Toen was het tijd om een ander filmpje op te zetten in ons hoofd. We hebben namelijk een YouTube en Netflix kanaal in de digitale wereld maar we hebben ook een YouTube en Netflix kanaal in onze binnenwereld, ons brein. Gratis en voor niks, 24u op 7 en altijd beschikbaar. (Eén nadeel: er zit geen OFF- knop aan!!!)
We kunnen niet kiezen welke filmpjes er tevoorschijn komen maar we kunnen wel kiezen naar welke we verder blijven kijken.
Ik vroeg Ferre: kan jouw hoofdje ook aan filmpjes of dingen denken die jou een blij gevoel geven? Lucky me: er kwam onmiddellijk een “ja”!
Voor de kenners, zijn antwoord was: Billy en Bam Bam, Shaun het schaap en Bing. En ook de leuke speeltijd met zijn neefje deze namiddag (smelt J ).
Ik bouwde even verder op de leuke zaken en liet hem achter met een dikke zoen, knuffel, love you en de leuke filmpjes in zijn hoofd waarmee hij naar dromenland vertrok.
Ik wens jullie allen een fijne kerstperiode.
Kies voor leuke filmpjes, gesprekken, literatuur en activiteiten die jou en je geliefden blije gevoelens bezorgen.
Denk eraan: filmpjes die je geen fijn gevoel geven, daar hoef je niet naar verder te kijken. It’s your choice.
Geen Halloween Peppa meer hier, wij kiezen voor Bing!
Comments