Er was eens een klein vogeltje.
Samen met een hele groep andere vogels was hij op weg naar het zuiden.
Het kleine vogeltje had net zijn donsveertjes verruild voor een mooi dik pak veren.
Oh, wat was hij trots! Hij kon eindelijk de grote vogels goed bijhouden.
Het kleine vogeltje vloog bijna voorop toen hij iets voelde kriebelen.
Hij schudde een keer flink met zijn kont. PLOP. Daar verloor hij een van zijn mooiste veren.
Het kleine vogeltje wilde er achteraan vliegen. Maar de rest van de vogels vloog gewoon door.
Hij kon onmogelijk in zijn eentje achterblijven. En dus moest hij de veer laten gaan.
Verdrietig en boos sloot hij weer bij de andere vogels aan. Het was niet eerlijk.
Dit was zijn mooiste veer. Hoe kon hij ooit weer genieten van het vliegen? Hij zou altijd de kale plek voelen.
Toen kwam de oudste en meest wijze vogel naast hem vliegen. “Klein vogeltje, waarom vlieg jij hier helemaal achteraan?” Het kleine vogeltje deed zijn verhaal. “Ik snap het” zei de oude wijze vogel. “Als je iets heel dierbaars verliest, iets waar je heel veel van houdt, dan is het normaal dat je daar verdrietig om bent. Het doet pijn. Maar langzaam wordt dat minder. Soms komt dat gevoel wel terug als je aan die kale plek voelt, maar het gaat steeds een beetje meer over. En wie weet heeft een mensenkind jouw veer wel gevonden…” Het kleine vogeltje keek nieuwsgierig op. “Wist je niet dat mensenkinderen kunnen toveren met onze veren?” ging de oude wijze vogel verder. “Ze laten er een glimlach mee op iemands gezicht verschijnen. Ze kriebelen ermee in iemands nek. Of aaien er zachtjes mee over iemands huid. Dat geeft een fijn gevoel.”
Het kleine vogeltje dacht na over wat de oude wijze vogel zei. Of het nou echt waar was of niet, het was een fijne gedachte dat een mensenkind met zijn veer glimlachen liet verschijnen. Dat lijkt wel TOVERkracht! Of liever gezegd VEERkracht! En soms is VEERKRACHT het enige wat moeilijke dingen een beetje verzacht.
Kan jij soms ook een beetje VEERkracht gebruiken? Dan ben je heel erg welkom bij Veertjes!
