Ik voel schrik in mijn buik. Maar het is ok.

Lieve allemaal,

Op de eerste dag van het nieuwe jaar

Zijn traditiegetrouw de liefste wensen daar

De clichés van gezondheid en geluk

Dan kan het zogenaamd niet meer stuk

Dat is ook wel zo

Al lijkt het wat banaal, hier van achter mijn bureau

Want vele woorden worden gezegd

Maar de intentie is er niet altijd echt

We zeggen de woorden uit gewoonte omdat het zo hoort

Weinig staan nog stil bij wat je eigenlijk verwoordt

Wat is gezondheid?

Ziekte in afwezigheid?

Wat is geluk?

Een leven vol activiteiten, druk druk druk?

Voor mij draait gezondheid om balans

Voeding, beweging en bewustzijn in een verweefde dans

Voor mij draait geluk om jezelf kunnen zijn

Het veilig mogen opentrekken van een verhullend gordijn

Overvloed is nog zo’n ding

Waar veel geluk van afhing

Overvloed van wat?

En waar leg je de lat?

Ik wens jullie tijd om na te denken over deze vragen

Zodat inzicht in 2023 zijn steentje aan gezondheid en geluk mag bijdragen

De laatste maanden van 2022 waren best pittig voor mij.

Onder andere een gebroken vinger bracht niet alleen praktisch maar ook emotioneel heel wat teweeg. Mijn zoontje Ferre ging door een proces van bewustwording over de scheiding van ik en zijn papa (nochtans al 3 jaar geleden).

Met deze bewustwording kwam uiteraard ook een proces van rouw en pijn. En scheidingsangst. Denk bij scheidingsangst niet alleen aan pijn en huilen bij het scheiden van ons, één van de ouders. Denk “out of the box”.

Zo kwamen de tranen opzetten wanneer we pannenkoeken aan het bakken waren en de eitjes gebroken moesten worden om in het deeg te verdwijnen.

Mijn zoontje wilde ieder eitje fotograferen zodat hij nog zou weten hoe het eruit zag omdat hij ze zo ging missen. Zo kwamen de tranen opzetten toen ik reclame bladen in de vuilbak wou gooien. Ik mocht ze NOOIT wegdoen want hij zou ze zo missen.

Uiteraard draaide het helemaal niet om de eitjes en de reclamebladen. Het draaide om projectie. We projecteren allemaal wat we voelen op iets of iemand. Denk maar aan een spiegel. Zo leren we over onszelf. Mijn zoontje voelt momenteel veel verdriet om het moeten missen van mij of zijn papa op de dagen dat hij niet bij ons is.

Ik liet het toe dat hij zijn verdriet projecteerde. Ik vroeg hem waar hij het verdriet voelde in zijn lichaampje. Ik vroeg hem een woord te plakken op hetgeen hij voelde.

Als hij dat niet kon of bleef steken bij “verdriet” hielp ik hem er woorden aan te geven zoals teleurstelling, boosheid, frustratie, angst…

Voorbije week zaten er opnieuw reclamebladen in mijn bus (ondanks de “geen reclame” sticker ). Met een klein hartje haalde ik ze uit, toch stiekem hopend dat hij het niet gezien had…

- Zijn er reclamebladen bij mama?

- Ja… (slik)

- (stilte) Ik voel schrik in mijn buik mama… maar het is ok. Je mag ze wegdoen.

Kijk, trotser zal ik mij niet gauw voelen J Mijn klein dapper mannetje die bewust opmerkt wat hij voelt en waar hij dat voelt. En dan loslaat. Het is ok. Laat maar gaan.

En met deze scheidingsangst spiegelde mijn zoontje tevens emoties die mij leefden de voorbije periode. Al gans mijn leven heb ik een soort extra zintuig. Noem het intuïtie, HSP of een ander woord. Het huis waar ik ging wonen na de scheiding (nu 3 jaar geleden) betekent veel voor me. Onder andere omdat ik er al een keer gewoond had. Dat is een ander magisch verhaal :-) Nu voelde ik dat het verhaal hier ten einde begon te lopen… Maar er is iets aan dit huis waardoor ik er mijn hart aan verloren heb. Het loslaten is dus helemaal niet zo evident voor me. Ik ben ook een beetje een boom zeg maar op verhuis gebied. Je verplant mij niet zomaar en ik bloei ook niet zomaar overal. De condities moeten nogal in balans zijn :-)

Vorige week woensdag kwam het bericht dat ik dus al een hele tijd aanvoelde. De eigenares van de woning kwam vertellen dat ik en mijn zoontje binnen 6 maand moeten verhuizen omdat haar zoon hier komt wonen. Slik. Na een potje huilen (samen Ferre. Of het zijn eigen verdriet was of zijn spiegelneuronen aan het werk, I don’t know ) herpakte ik me. Ik dacht aan mijn klein moedig mannetje: ik voel schrik in mijn buik. Maar het is ok. Ik laat het los. Ik voelde het al een tijdje aankomen en nu is het concreet. Mijn verhaal hier is ten einde. Tijd voor een nieuw begin.

Nieuwe persoonlijke uitdaging voor 2023: in vertrouwen blijven, de timing van mijn leven vertrouwen en niet uit angst gaan handelen. Pittige uitdaging.

Ik wens iedereen een 2023 waar je, ondanks de schrik in je buik, kan zeggen: het is ok!