Lieve allemaal.
Er is oorlog. Het is te zeggen: er is een nieuwe oorlog gestart.
Er was al oorlog in andere delen van de wereld.
Kleine en grote oorlogen: in gezinnen, op scholen en bedrijven, tussen wijken, steden en nu ook weer tussen grote landen.
Al eeuwen, duizenden jaren lang. Is het niet eens tijd dat we daar vanaf geraken?
Als ik nieuws kijk of hoor en “wereldleiders” hoor praten of hun acties en handelingen waarneem, dan voel ik me altijd juf op de speelplaats (ik ben ook LO leerkracht op een lagere school).
Lagere school kinderen leren en oefenen volop met elkaars grenzen opzoeken, aangeven en daarover communiceren.
Nu ja, communiceren nog dikwijls onder de vorm van roepen, schelden, fysiek geweld, zich terug trekken en meer van die dingen.
Ruzies gaan om banale dingen zoals een bal, een misverstand, niet mogen meespelen, enzovoort.
Altijd valt alles te herleiden tot twee emoties: angst en zich niet erkend voelen.
Als ik dus “wereldleiders” of “regeringen” aan het woord hoor dan wil ik daar soms tussen gaan staan en mijn schooljuf praatje van wal steken:
Ø wat is er precies gebeurd?
Ø Hoe voelt partij X zich daar bij?
Ø Hoe voelt partij Y zich daar bij?
Ø Wat hebben jullie al geprobeerd om het op te lossen?
Ø Is jullie probleem opgelost?
Ø Als er een conflict was: hoe voelen jullie zich nu, na het conflict?
Ø Heeft elkaar uitschelden jullie probleem opgelost?
Ø Heeft fysiek geweld jullie probleem opgelost?
Ø Hoe zouden we het de volgende keer kunnen aanpakken?
Als die vragen door mijn hoofd gaan dan voel ik soms de moed in mijn schoenen zinken.
Hoe moet ik de kinderen op de speelplaats uitleggen en overtuigen dat een empathische aanpak met geweldloze communicatie de sleutel tot verbinding is als ze op het nieuws horen dat wereldleiders verwijten en oorlog starten? En waarom? Geld? Macht? Angst voor de ander? Het lijkt me dat deze wereldleiders beter les hadden gevolgd bij Veertjes toen ze klein waren :-)
Mijn zoontje is 4 en leeft gelukkig nog in zijn vredevolle wereld. Maar jullie hebben misschien al oudere kinderen die beseffen wat er gaande is.
Daarom wil ik met jullie graag een aantal zaken delen die misschien helpend kunnen zijn wanneer kinderen zich zorgen maken en angst voelen.
Ben je wel eens gaan wandelen met een hond aan de leiband? Als ik met de hond van mijn ouders ga wandelen ervaar ik dit: hoe dichterbij ik haar houd, hoe meer ze trekt en hoe meer stress ik ervaar omdat ze me opjaagt. Ik kan trekken aan de leiband, roepen, kwaad worden, straffen en meer van dat. Maar als ik haar meer ruimte geef en de leibandknop niet ingedrukt hou, dan hebben we beide ruimte en zijn we rustiger. Ze trekt nog wel eens maar niet zo hard en niet zo van dichtbij. Ze is er nog steeds maar ze beklemt me niet zo van dichtbij. Ik wil haar ook niet weg want ze beschermt me ook en haar dichte aanwezigheid is soms ook fijn. Maar zo dicht bij mij lopen blaffen en trekken aan het touw, dat is niet fijn en geeft ons beide stress. De hond is zoals onze gedachten en moeilijke emoties: houden we ze dichtbij, dan klinken ze luid in mijn oren. Het is lastig dat ze zo dicht zitten en aan mij “trekken”, mij willen overheersen. Ik wil ze niet weg (want ze kunnen ook nuttig zijn) maar ik geef ze meer ruimte en hoef ze niet zo dichtbij te hebben. Ik kan kiezen om ze mij te laten “trekken” of ze losser te laten.
In mindfulness is het eerste wat je leert: je gedachten opmerken.
Dat kan via allerlei oefeningen waarbij je bijvoorbeeld focust op je lichaam en opmerkt wanneer je afgeleid geraakt.
Als je opmerkt dat je afgeleid raakt, dan is het de kunst en de (moeilijkste) oefening om je terug te focussen op hetgeen je aan het doen was.
Je niet laten meetrekken door de hond… euh, je gedachten. De leibandknop lossen en ze wat ruimte geven.
Bij Veertjes oefenen we dit via De Boom en Olifant: opmerken wat er is en gedachten met olifant zijn lange slurf wegblazen.
Een leuk spelletje daarbij is de bellenblazer! Het gaat als volgt:
1. Je gaat met je kind op een rustig plekje zitten en zet een wekkertje (richtlijn qua tijd is: aantal minuten volgens leeftijd. Dus 6 jaar = 6 minuten). De bellenblazer heb je bij je staan.
2. Je spreekt af waarop je gaat focussen, bv. je ademhaling, dingen die je hoort, je kan ook op je rug liggen en naar de wolken kijken.
3. Als je opmerkt dat je afgeleid raakt omdat er een gedachte in je hoofd verschijnt, pak je de bellenblazer, je “steekt” de gedachte in de bel en blaast ze weg.
4. Dan breng je uw focus terug naar hetgeen je aan het doen was.
5. Spreek goed af dat jullie niet praten of vragen stellen (dat kan als de tijd om is) en dat we het bellenblazen kort houden.
!!! Hou er rekening mee dat je kind de eerste keren waarschijnlijk constant naar de bellenblazer zal grijpen!!! Combinatie van de stroom van gedachten en ook omdat het gewoon een leuk spelletje is :-)
Merk bij jezelf op welke gedachten dan naar boven komen bij jou “dit lukt niet”, “wat een knoeiboel”, “kan hij/zij nu niet gewoon eens rustig zijn”, enzovoort.
Laat het gebeuren en hou je aan de afspraak om niet te praten. Geef zelf het goede voorbeeld.
Je kan het ook eerst alleen proberen of je kind alleen laten doen terwijl jij van op een afstandje gade slaat (kwestie van geen extra oorlogen te starten) :-)
Vergeet niet: wat je aandacht geeft, groeit. Ook oorlog.
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd krijgt.
Het lijkt me dat we na duizenden jaren van oorlog, geweld en leed onze focus moeten verleggen naar liefdevol, verbindend en empathisch opvoeden zodat dit hopelijk de laatste oorlog mag zijn die onze geschiedenis in gaat. Ik help jullie graag de nieuwe generatie liefdevol en bewust op te voeden, met Veertjes.
Comments