Ik volgde er vorig jaar twee opleidingen voor en oefen er al 8 jaar mee!
En toch… Toch moest ik gisteren zelf nog eens langs bij mijn coach/therapeute waar ik geregeld bij ga.
Om te horen dat het is wat het is en dat alles wel goed komt, met “tijd en boterhammen” zoals mijn meme zou gezegd hebben.
Ik lag dus weer in de knoop. Met mezelf, met covid gerelateerde toestanden, met de opvoeding van mijn zoontje, met mijn praktijk(en).
Ze krijgt het altijd zo helder voor mij. Door de juiste vragen te stellen, te bevragen wat situatie X en Y precies triggert, welke gevoelens dat oproept, wat het mij geleerd heeft, wat het mij nog wil leren.
Ik ga altijd 10 kilo lichter buiten en met een vertrouwen in het leven om U tegen te zeggen!
Zo zit ik dus vandaag achter mijn pc om jullie de aller eerste nieuwsbrief van Veertjes te typen! Met een bang hartje… met een gevoel van “heb ik wel iets interessant te vertellen?”.
Maar aangezien ik gisteren dus “grote kuis” gedaan heb bij mijn therapeute en ik de overtuiging “ik stel mezelf teleur” en “ik ben niet goed genoeg” eruit heb gekieperd, zit ik hier dus vol zelfvertrouwen! KUCH KUCH…
Waar het onder andere over ging gisteren: zoals jullie weten start ik dus recentelijk met mijn project Veertjes. Met als doel: mentaal en emotioneel welzijn bij kinderen vergroten – jong geleerd is oud gedaan!
Mijn ideale, meest idyllische en utopische wereldbeeld: politie, gerecht, psychologen en therapeuten werkloos maken! J Alé hup, klein bergske waar ik voor sta.
Typisch voor mij: idealistisch ingesteld en soms te gemotiveerd en idealistisch om de realiteit onder ogen te zien.
Goed, mijn project Veertjes zag ik dus ook groots want ja, mijn missie is niet niks hé! Ik visualiseerde meteen twee groepen met 8 kindjes en minstens één keer per maand een workshop vol kinderen die sterker in het leven wilden staan.
Helaas pindakaas, de inschrijvingen laten op zich wachten. Voorlopig staan er 2 kindjes ingeschreven bij de groep 1e ,2e en 3e leerjaar, nog niemand voor de bovenbouw. En 1 kindje voor de lessenreeks die in januari start.
Slik, ik had dit toch anders gevisualiseerd? En daar komen de overtuigingen bovendrijven “ik stel mezelf teleur” en een hele reeks aanverwanten “ik ben niet goed genoeg, ik kan het niet”…
Mijn “Uiltje” (metafoor voor niet-helpende gedachten) kwetterde er nogal op los. Kletspraat natuurlijk want wijze raad kon ik dit niet bepaald noemen. Anders zat ik niet, in de knoop, op de zetel bij mijn therapeute.
Bovenop de overtuigingen die mijn Uil kwetterde gaf hij me bovendien ook een heleboel onaangename gevoelens. Zoals schaamte bijvoorbeeld. Want ja, als je een praktijk wil starten en lesgeven in deze materie, moet je daar dan zelf geen expert in zijn en zelf nooit meer last van hebben? Het is één van de vele hoge eisen die we onszelf soms stellen. We vergeten soms dat we gewoon mens zijn. Met een heleboel gevoelens, gedachten en uitdagende situaties. En dat we het niet alleen moeten doen. Nooit.
Zo dikwijls passeert de gedachte door mijn hoofd “had ik dit maar als kind geleerd” (helpende gedachte en wijze raad van mijn Uil!). Want door deze gedachte ben ik tot Veertjes gekomen.
Stel je eens voor dat we evenveel aandacht zouden schenken aan hoe we ons voelen en denken als aan lezen, rekenen en schrijven.
Ik weet niet hoe het bij jou of je kind gaat? Maar ik presteer alleen goed en leer bij als ik me goed voel. Zoals nu, ballast eruit gekieperd gisteren en vandaag een productieve dag!
Bovendien zou dagelijkse oefening en bewustwording over wat we denken en voelen bijdragen aan die utopische wereld van mij!
Ale kom! Zeg nu niet dat dit geen mooi droombeeld is? J (Tenzij je tewerkgesteld bent als politie, gerecht of therapeut natuurlijk… sorry not sorry!)
Tot de dag komt dat dit een vak wordt in het onderwijs ga ik dus alvast zelfstandig aan de slag met mijn droombeeld! Met weinig geïnteresseerden of met veel geïnteresseerden, I don’t care!
De samenvatting van de ACT opleiding (waarmee ik werk bij Veertjes) die ik volgde is “Moeilijke situaties, niet- helpende gedachten en gevoelens leren accepteren zodat je meer energie overhoudt voor hetgeen je écht belangrijk vindt. Want daar ligt je geluk!”. Ik vind dit ontzettend belangrijk en waardevol. En dus ga ik door. Zoals mijn coach gisteren zei “geef jezelf de kans om erin te groeien Elke”. Zie het als een voorrecht voor jezelf en de kinderen die wel inschreven.
Je hebt tijd en ruimte om hen extra aandacht te geven en stil te staan bij jouw aanpak, hetgeen bij grotere groepen moeilijker zou lukken.
En zo hebben we in “een niet gewenste situatie” weer een kans gezien! Ik heb het geaccepteerd en ga ervoor!